⁴⁴ Stanisław Warakomski, ur. 14 października 1898 roku, syn Jana – kasjera kasy miejskiej Augustowa i Natalii z Pożarowskich. W 1909 roku ukończył szkołę powszechną i wstąpił do czteroklasowej szkoły miejskiej. Po jej ukończeniu w 1914 roku pracował jako robotnik w tartaku na Lipowcu, następnie na stacji kolejowej i jako nauczyciel w szkole powszechnej. W trakcie pierwszej wojny światowej gromadził broń, był przewodnikiem emisariuszy przechodzących na Litwę i z niej powracających. 13 czerwca 1917 roku wstąpił do POW i był komendantem drugiej lokalnej komendy VIII Obwodu POW na terenie miasta. 26 września 1918 roku aresztowany przez Niemców i więziony do 12 listopada 1918. Po wyjściu z więzienia brał udział w potyczkach pod Bargłowem, Nettą, Solistówką i Pomianami. 15 listopada 1918 roku został mianowany Naczelnikiem Milicji Obywatelskiej w Augustowie, pełniąc tę funkcję do 2 stycznia 1919 roku. W związku z trudną sytuacją na froncie, 31 stycznia 1919 roku zaciągnął się do 1. Suwalskiego Pułku Strzelców (41. pp), służąc w oddziale konnych zwiadowców. Zdemobilizowany w stopniu plutonowego w styczniu 1921 roku. Odznaczony 6 czerwca 1921 roku Krzyżem Walecznych, 17 marca 1932 roku Medalem Niepodległości i 16 marca 1937 roku Krzyżem Niepodległości. Po demobilizacji pracował jako nauczyciel w Popowie, od 1927 roku w Bargłowie, od 1928 roku pełnił obowiązki kierownika trzyklasowej, potem pięcio- i wreszcie siedmioklasowej szkoły powszechnej. Brał aktywny udział w organizacji pierwszego spisu ludności w 1921 roku, za co otrzymał odznaczenie nadane przez GUS. Prowadził corocznie kursy dla nauczycieli niewykwalifikowanych, udzielał się społecznie, w latach 1928–36 był naczelnikiem Straży Ogniowej, współzałożycielem Związku Spółdzielni Mleczarskiej, komendantem placówki POW w Bargłowie, prezesem ogniska ZNP, członkiem BBWR i LOPP. Kandydat na posła RP w 1938 roku. Po zajęciu Bargłowa przez bolszewików we wrześniu 1939 roku zdjęty z funkcji kierownika szkoły, 28 czerwca 1940 roku aresztowany przez NKWD. Więziony w Grodnie, po agresji Niemiec na ZSRR wyszedł na wolność, wrócił do Bargłowa i włączył się w działalność konspiracyjną w Armii Krajowej. Był dowódcą wyszkolenia II rejonu AK. Aresztowany w lipcu 1943 roku, został rozstrzelany na fortach grodzieńskich. Żonaty z Teodorą Lenczewską, uczestniczką rewolucji październikowej. Żona po aresztowaniu męża wraz z dziećmi: Ireną, Zdzisławem i Józefem została wywieziona 22 czerwca 1941 roku do Krasnojarskiego Kraju. Syn Jan, uczeń II klasy gimnazjum, wcześniej aresztowany przez NKWD, skazany w Mińsku na 8 lat więzienia, pracował w sowchozie i w „trudoarmii” koło Nowosybirska, zmobilizowany do 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, ranny w bitwie pod Lenino 12 października 1943 roku, zginął 12 września 1944 roku w walkach na przedpolach Warszawy.

powrót