¹⁵⁷ Kazimierz Wyszyński, ur. w 1897 roku w Zagórzu w powiecie sanockim, syn Józefa i Heleny z Kozłowskich. W 1912 roku jako uczeń gimnazjum wstąpił do Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stanisławowie, brał udział w pracach organizacji, ćwiczeniach, ukończył kurs szkoły podoficerskiej. W sierpniu 1914 roku wstąpił do 1. Pułku Piechoty I Brygady Legionów, biorąc udział w walkach, w 1915 roku został ranny, przydzielony jako instruktor do centralnego oddziału lotnego Komendy Naczelnej Legionów. W trakcie transportu na front austriacki uciekł do Łodzi, podejmując działania w POW i PPS. Jesienią 1918 roku wziął udział w rozbrajaniu Niemców, następnie wstąpił do Wojska Polskiego, pracując w jego II Oddziale i formacjach frontowych. Był dowódcą 3. kompanii POW w obwodzie augustowskim, zasłynął śmiałymi rajdami na tyły wojsk niemieckich, jako dowódca kompanii, a potem batalionu odznaczył się niejednokrotnie „brawurową odwagą”. 28 sierpnia 1919 roku, gdy kompaniom 41. pułku piechoty zabrakło amunicji, uratował sytuację na czele swej kompanii „przez godzinę wstrzymując zaciekłe ataki nieprzyjaciela”. W 1920 roku wstąpił ochotniczo do 201. pułku piechoty, wyróżnił się pod Łapami, prowadząc batalion do walki na bagnety. Poległ 4 sierpnia 1920 roku pod Ostrowią. 9 listopada 1931 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

powrót