¹⁵⁰ Jan Żurawicz, ur. 11 maja 1876 roku w Dąbrowicach, syn Adama i Marii z Kruszynów, ukończył szkołę miejską w Przedczu i w latach 1892–1897 Seminarium Nauczycielskie w Łęczycy. Po ukończeniu kursów buchalteryjnych został kierownikiem produkcji w fabryce włókienniczej „R. Kindler” w Pabianicach, kasjerem-prokurentem w Towa- rzystwie Pożyczkowo-Oszczędnościowym w Pabianicach, od 1913 roku zarządzał bankiem „V Wzajemny Kredyt”. Od sierpnia 1904 roku członek organizacji „Promień” Towarzystwa Oświaty Narodowej, w czasie rewolucji 1905–1907 rozprowadzał literaturę niepodległościową, aresztowany 5 lutego 1907 roku, więziony do 19 maja 1907 roku w więzieniu w Łomży, od 1907 roku członek Narodowego Związku Robotniczego. Po zajęciu Pabianic przez Niemców i przeprowadzeniu wyborów miejskich w sierpniu 1914 roku powołany do Straży Obywatelskiej, od 1 sierpnia 1915 roku został naczelnikiem Milicji Miejskiej. Od 1917 roku w POW. W 1917 roku odbył specjalne kursy dla urzędników państwowych. 27 listopada 1918 roku mianowany przez ministra spraw wewnętrznych instruktorem-oficerem Policji Państwowej i wysłany do Augustowa, w 1921 roku ukończył Szkołę Policyjną dla wyższych funkcjonariuszy w Warszawie, był komendantem powiatowym Policji w Augustowie, potem komendantem powiatowym Policji w Łomży. Oceniany jako „jeden z najzdolniejszych oficerów policji w okręgu białostockim – zrównoważony, energiczny, uczciwy, fachowo dobrze wyrobiony policjant”. 1 sierpnia 1936 roku przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Złotą Odznaką Pamiątkową za 10-letnią służbę w organizacji bezpieczeństwa, Medalem Niepodległości (24 października 1931 roku).

powrót