¹²⁸ Stanisław Dyczewski, ur. 28 kwietnia 1890 roku w Augustowie, w małżeństwie Ignacego i Marianny z Leplawych. Czteroklasową szkołę miejską ukończył w miejscu urodzenia w 1912 roku, jako ekstern złożył egzamin na nauczyciela szkół powszechnych. 10 maja 1915 roku został zmobilizowany do 104. pułku piechoty, zaś w końcu 1916 roku wysłany do Wileńskiej Szkoły Oficerskiej w Połtawie, którą ukończył 1 lipca 1917 roku, otrzymując awans do stopnia chorążego. Najpierw był młodszym oficerem w 39. brygadzie, zaś 28 sierpnia 1917 roku przybył do polskiego rezerwowego pułku I Korpusu Polskiego, od 3 października 1917 roku służył w korpusowej szkole oficerskiej, 10 grudnia 1917 roku został skierowany do 10. pułku strzelców. W lutym 1918 roku walczył z bolszewikami pod Tobołowem, od marca 1918 roku jako młodszy oficer służył w Legii Rycerskiej. 15 czerwca 1918 roku, wraz z rozwiązaniem I Korpusu Polskiego, został zdemobilizowany. Wrócił do Augustowa i w lipcu 1918 roku wstąpił do POW. W listopadzie 1918 roku rozbrajał Niemców w Netcie, Bargłowie i Pomianach. 28 lipca 1919 roku w stopniu podporucznika zaciągnął się do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 12. Pułku Piechoty w Wadowicach, w którym służył jako dowódca plutonu w 8. kompanii. W sierpniu 1920 roku został ranny we wsi Kunowice pod Lwowem, leczył się we Lwowie i w Grodzisku pod Poznaniem. W listopadzie 1920 roku wrócił do kadry pułku i ponieważ nie mógł pełnić służby, został skierowany na kurs spółdzielczy; po sześciu miesiącach został kierownikiem hurtowni w Kielcach. 21 stycznia 1921 roku otrzymał awans do stopnia porucznika i został zwolniony do rezerwy. Pracował jako nauczyciel w Jeziorkach i Cho- rużowcach. Aresztowany w Boże Narodzenie 1939 roku przez bolszewików i wywieziony w głąb ZSRR, zmarł w 1940 roku. CAW, ap 3871, ap 7177.

powrót