¹²⁷ Kazimierz Bolesław Halicki, ur.19 lutego 1894 roku, syn Adama i Celestyny z Fiło- nowiczów, uczęszczał do gimnazjum w Mariampolu, usunięty za udział w strajku. W 1912 roku ukończył Szkołę Handlową w Suwałkach. W 1913 roku podjął studia w Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Już od 1909 roku należał do nielegalnej organizacji młodzieżowej „Zarzewie”. W styczniu 1914 roku związał się ze „Strzelcem”. 1 października 1914 roku wcielony do wojska rosyjskiego. 8 sierpnia 1917 roku po ukończeniu szkoły oficerskiej otrzymał awans do stopnia podporucznika. Na własną prośbą został odkomenderowany do 2. pułku ułanów w korpusie gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W czerwcu 1918 roku przybył do Augustowa i do października prowadził tajną szkołę podoficerską POW. Od listopada 1918 roku w Warszawie, rozbrajał Niemców, walczył jako dowódca szwadronu w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku, otrzymując awans do stopnia majora. Za męstwo i odwagę odznaczony Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Po wojnie służył w 2. Pułku Ułanów Grochowskich w Suwałkach, od 20 lutego 1922 roku był zastępcą dowódcy 20. Pułku Ułanów w Rzeszowie, a potem 8. Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego w Krakowie. Po ukończeniu kursu doskonalenia oficerów od lipca 1926 roku był organizatorem i pierwszym komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Potem zastępcą dowódcy 7. Pułku Ułanów w Mińsku Mazowieckim, a następnie do 1932 roku dowódcą 24. Pułku Ułanów w Kraśniku. Z przyczyn politycznych odsunięty od funkcji dowódczych. We wrześniu 1939 roku dowódca ośrodka zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Hrubieszowie, walczył w zgrupowaniu „Dubno”. Od 25 września 1939 roku do wiosny 1945 roku w niewoli niemieckiej. Po wojnie osiadł w Anglii, redagował „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej”, opracował monografię Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii.

powrót